نور دیده

مادر، بگذار بگویند مادران شاغل بی عاطفه اند. بگذار بگویند مادری که فرزندش را می سپارد به آغوش دیگران، بی عاطفه است. فقط خدا می داند که شمردن روزهایی که هنوز نیامده اند، چقدر سخت است. فقط خدا می داند تمام کردن روزهایی که هنوز شروع نشده اند چقدر سخت است. مادر، چیزهایی است که فقط خدا می داند...

بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم که خیلی با هم غریبه‌ایم. آخر من که هنوز تو را ندیده‌ام. اصلاً نمی‌دانم چه شکلی هستی یا چه اخلاقی داری؟! اما وقتی چهره معصوم‌ات را روی آن صفحه شیشه‌ای سیاه و سفید می‌بینم و یا صدای قلبت را می‌شنوم، آشنایی‌مان دوباره یادم می‌آید انگار خیلی وقت است که با هم رفیقیم. مگر نه؟! 

مادر، فکرش را بکن، نصفِ راه را با هم رفته‌ایم. بقیه‌اش را هم با هم می‌رویم، به امید خدا. یک یا علی دیگر بیشتر نمانده است.... 

مادر، امروز می‌خواهم کمی جدی با هم صحبت کنیم. زیاد از اطرافیان در مورد حق و حقوقِ مادر می‌شنوم (و تو هم زیاد خواهی شنید) و اینکه شرعی، عرفی و اجتماعی، مادر حق زیادی بر فرزند دارد. اما می‌دانی؟! در مورد تو، نمی‌خواهم این حق، باری باشد بر دلت که جایی، وقتی، میان دوراهیِ کاری که فکر می‌‌کنی درست‌تر است و دل من، شک کنی. مادر، یادت باشد، مادری نعمت، رحمت و صد البته آزمونی است برای من که باید شاکر باشم و مراقب ... اما آن بخشی که بین من و توست را همین امروز به تو بخشیدم به این امید که همیشه نگاهت تنها به درست بودن کارهایت باشد. در مورد حق پدری، خودت باید جداگانه صحبت کنی.

مدت مدیدی است که فهمیده‌ام، برنامه‌ریزی‌هایم اصلاً به درد نمی خورند. نه اینکه بد باشند، اما همیشه اتفاقی بهتر از آن چیزی که فکر می کردم برایم می افتد. از تصمیم برای تغییر شغل بگیر تا ....البته همچنان برای حفظ ظاهر هم که شده کلی تصمیم های جورواجور می‌گیرم اما همیشه منتظر خبرهای بهتری هستم. درست مثل خود تو که قرار است با یک دنیا خبرهای خوب بیایی. حضرت عشق به من لطف عجیبی دارد....

مادر، به سن تو قد نمی‌دهد اما چندسال پیش سریالی پخش می‌شد به نام «شب‌های برره». مردمان عجیبی داشت این برره. گاهی آن قدر دور از واقعیت که خنده‌ات می‌گرفت و درست در همان لحظه این قدر نزدیک و شبیه خودمان که مجبور می‌شدی خنده‌ات را بخوری. خلاصه یکی از رسم‌های عجیب این مردم افعال معکوسشان بود. درست مثل افعال ما.... در اوج گرفتاری هستی و محتاج کمک. اصلاً خودت هم نمی‌دانی باید چه کار کنی. می‌گویند:« می‌خواهی فلان کار را برایت انجام دهم؟» و تو می‌مانی که چه پاسخی بدهی. خب اگر می‌توانی، بسم‌اله، نیکی و پرسش؟!. اگرنه، حوصله‌اش نیست، وقتش را نداری و یا ...

مادر، دیشب عزیزی حال تو را پرسید و ناخودآگاه گفتم:« خوب است. دست بوس است.» اما بلافاصله پشیمان شدم. نه مادر، دست بوس هیچ‌کس نباش و نگذار دست بوس تو باشند. رها کنیم این عبارات اغراق‌آمیزِ نفرت‌آور را. می‌خواهیم ارادتمان را نشان دهیم؟ هزاران جمله قشنگ و مهربانانه هست برای انتقال احساس. چه اصراری است در این فروتنی‌های بی‌معنی. بگذار جمله‌ام را اصلاح کنم: فرزندم همه‌تان را دوست دارد و روی ماهتان را می‌بوسد.

مادر، بعضی وقتها خیلی برایت می ترسم. زندگی کردن راه و رسم عجیبی است. همرنگ جماعت که بشوی دلت می‌گیرد به اندازه تمام دنیا. آخر خودت که می‌دانی چه چیزی درست است و چه چیزی غلط. چه چیزی خوب است و چه چیزی بد. خودت را به «نفهمیدن» هم که بزنی، عذاب می‌کشی. راستش را بخواهی، اصلاً «فهمیدن» یک خیابان یک طرفه است. وقتی «فهمیدی» دیگر نمی‌توانی خودت را به «نفهمیدن» بزنی. همرنگ جماعت هم که نشوی، سقف کوتاه و تو تنها می‌شوی. حالا بماند که چه چیزهایی هم ممکن است پشت سرت بگویند.... نمی دانم کدام بهتر است مادر، اما از من که اولی برنیامد. امیدوارم از تو هم برنیاید... ...

بعضی وقت‌ها صدایت می‌کند:"بابا، یک دقیقه بیا"و بعد صورت می چسباند به جایی که فکر می کند تو آن پشت هستی و به تو چیزهایی می‌گوید که من از آنها خبر ندارم. زیاد هم دخالت نمی‌کنم، حرف‌های پدر و فرزندی است دیگر...